so this is America?

Ik kan natuurlijk lekker traditioneel gaan doen met een verhaaltje blabla oh wat is het hier fantastisch blablabla veel mensen ontmoet blablabla cultuur schok bladiebla. Nou nee, dat ga ik niet doen. Ja, ik ben al lekker gesetteld, heb veel mensen ontmoet en voel met al lekker thuis, ondanks de "cultuur schok".

Ik doe liever verslag van mijn eerste stapavond in Bozeman. Dat was namelijk een cultuur schok. Een paar dingen die opvielen:

Als je uitgaat in Amerika, is er een dresscode. Deze dresscode luidt als volgt: mannen dragen alles wat ze kunnen vinden en geven geen fuck. Sportbroek, sneakers aan, petje op en gas op die lollie. Voor vrouwen ligt dat net iets anders: je doet zo min mogelijk kleren aan, smeert een laagje plamuur op, hoge hakken aan en dan aan de bar hitsig voor je uit staren zodat je een drankje krijgt. Ik meen het, ik heb meiden zien lopen met evenveel stof om hun lichaam als ik om mijn voet. Maar ja, daar mag je als man niet over klagen, dus dat zal ik niet doen.

Maar de meiden moeten wel. Zij dienen namelijk de concurrentie aan te gaan met de meiden achter de bar. In Nederland kennen we de ongeschoren hipster met te strakke shirts aan waar meiden spontaan van gaan kwijlen. In Amerika kennen ze geen mannelijk barpersoneel. Geen idee hoe de sollicitatie procedure er hier uitziet, maar ik concludeer dat je geen baan krijgt, tenzij je blond haar hebt, een goed gevulde voorgevel en een lichaam dat in maatje XS past. Maar ze moeten wel. Barpersoneel werkt hier op basis van fooi (het loon is schrikbarend laag in de horeca), en dan wil het wel helpen als je de mannelijke klanten weinig te fantaseren overlaat. De fooien stroomden dan ook binnen en verdween in het minuscule shirt van de meiden (ik vermoed dat daar de gevulde boezem voor is).

Genoeg over kledij, daar komen we wel weer overheen. De avond werd pas interessant nadat een 65 jaar oude man uit Wyoming om een 'spliffie' kan vragen. Na enige uitleg van een Amerikaanse vriend begreep ik dat de beste man om wiet vroeg. Best wel een verassing, een opa figuur, netjes in jasje en hoed, die om wiet komt vragen. Na een interessant gesprek (over drugs, want ik kom uit Nederland, het land waar drugsgebruik het dagelijks leven bepaald, aldus de Amerikanen), begreep ik dat dit de ideale ijsbreker was voor een gesprek: Ik kom uit Nederland, wij kopen wiet in een winkel, en vòila, het gesprek is op gang.

Interessante ontmoeting nummer twee. 4 jongens op een random straathoek. Alle 4 net uit de gevangenis (mishandeling, mishandeling, overval en drugsbezit). Nu ben ik door uitgaan in Utrecht en Amsterdam wel gewend aan maffe figuren, maar dit was toch echt een openbaring. Als ik de 4 jongens moet geloven, bezit iedere man in Bozeman een geweer dan wel honkbalknuppel, zit ongeveer de helft van de mannen wel eens vast, zijn alle vrouwen ongekende snollen die vreemdgaan op dagelijkse basis, en mogen mannen ze dan mishandelen (vandaar de knuppel!) Vreemd gesprek dacht ik bij mezelf. Werd nog vreemder. Het gesprek begon met mishandeling en drugs, en eindigde met de onverschillige melding van verkrachting door stiefvader. Oké, goed gesprek mannen, ik ga maffen!

Het wordt vreemder. 3 dagen naar mijn ontmoeting met deze verlichte parels der maatschappij, vond er een semi-poging tot aanranding plaats in mijn gebouw. Laat de beschrijving nou precies hetzelfde zijn als van de man die ik heb ontmoet. Toch maar even melding van gemaakt en volgens mij hebben ze de rare vogel te pakken. Karma +1 dacht ik zo.

Al met al een vreemde avond, ondanks het samenzijn met een aantal toffe gasten. Aankomend weekend maar eens kijken of stapnacht 2 net zoveel spannends brengt. Het is dan Martin Luther Kings day en dus extra weekend en feesten en zo. We gaan het beleven! Cultuur schok? Misschien vanwege de weirdo's die ik heb ontmoet, maar voor de rest is Amerika hetzelfde als Nederland. Behalve dan het eten. Amerikanen beschouwen een dubbele cheeseburger als snack, ijs kan ook na het ontbijt en voor lunch een lekkere bak kippenvleugels! Gaan we niet aan beginnen! De strijd tegen de omvang gaat ook hier verder, dus sip schuifel ik elke dag richting de salade bar en richting de sportschool. Het leven is zwaar!