The End is in Sight...

Het is aftellen geblazen. Het ene moment sta je op Schiphol te wachten tot het langverwachte avontuur eindelijk begint, het volgende moment zit je in een motel kamer jezelf af te vragen waar januari, februari, maart, april, en mei in vredesnaam gebleven zijn. Stiekem zou ik willen dat iedere dag sinds mijn vertrek een maandag was geweest, aangezien die eeuwig schijnen duren.

Nu moet ik toegeven dat de heimwee zo langzamerhand ook wel op begint te komen. Oké, heimwee is misschien een beetje overdreven, maar het idee weer naar huis te gaan is niet totaal afschrikwekkend en acuut deprimerend. Thuis wachten een verloofde, een nieuw huis, familie, vrienden, de vertrouwde voetbalzaterdag, en de laatste lootjes van de studententijd. Holy fuck, de laatste lootjes van de studententijd?!?! Nog zo'n ding dat te snel voorbij gaat, ook al duurt het inmiddels al 5 jaar. Straks dus de arbeidsmarkt op, grote mensen dingen doen en zo, en 's ochtend een wekker zetten...

De laatste dagen in New York waren niet doorspekt van toeristisch gedoe. Geen vrijheidsbeeld-selfies en geen koffie in Central Park. Gewoon de hele dag door de stad gelopen, genietend van de laatste stappen op Amerikaanse bodem. De laatste dagen vallen zowel mee als tegen; aan de ene kant is het leuk om weer naar huis te gaan, aan de andere kant is mijn avontuur ten einde. Deze wandeling door de stad bracht mij bij een verlaten bankje aan de Hudson, ergens in Brooklyn. Vanaf dit bankje ontvouwde zich een prachtig uitzicht op de skyline van Manhattan, gehuld in mist en slechts verlicht door een zonsondergang. Op dit bankje heb ik een uur gezeten, zitten nadenken over wat de afgelopen maanden voor mij betekend hebben.

Mijn uitzicht vanaf het bankje in Brooklyn is tekenend voor mijn hele reis; een beeld dat ik al zo vaak op televisie heb gezien, maar dat in de werkelijkheid toch net even iets anders blijkt te zijn, zowel in positief als negatief opzicht. Ik denk dat het niet gaat om het beeld, maar om de gedachte bij het beeld, en dat moet je toch echt zelf in het echt ervaren. Zo komt je erachter dat sommige dingen, waarover je altijd positief dacht, in werkelijkheid een stuk somberder blijken te zijn. Mijn voorbeeld is Las Vegas. Niks geen paradijs van rijkdom en plezier, maar een dorre vlakte vol verslavingen, ellende, en verdriet. Hetzelfde geldt voor Hollywood en Los Angeles; rijkdom en sterren domineren het beeld, maar de werkelijkheid wordt gedragen door armoede.

Zittend aan de Hudson, uitkijkend over Manhattan, kom ik maar moeilijk tot een conclusie betreft Amerika. Is het nu beter of slechter dan verwacht? Ik durf nog steeds geen antwoord te geven op deze vraag, al kan ik wel concluderen dat Amerika een merkwaardig land is. Misschien is dat wel juist de reden dat ik zo’n amerikanofiel ben; een soort haat-liefde verhouding. Ach, als ik de volgende keer terug kom zal er weer een en ander veranderd zijn, dus dat zien we dan wel weer.

Vanaf het bankje heb ik vast in stilte afscheid genomen, want zo voelt het; ik ga morgen terug naar huis, maar laat een ander thuis achter. Ik wou dat de twee te combineren waren, want zonder de mensen om wie je geeft is ieder land slechts een lap grond. Gelukkig wacht in Nederland een stevig vangnet van verloofde, vrienden, en familie, dus het befaamde ‘zwarte gat’ zal wel meevallen. Daarom maar vast afscheid genomen van Amerika en van mijn avonduur, alleen en zonder veel woorden.

Amerika, het was mij een eer en een waar genoegen om je bewoner te zijn, maar nu is het tijd om naar huis te gaan. Een quote uit mijn favoriete film luidt “And here, at the shores of the sea, comes an end to out fellowship.” En zo is het maar net, Amerika, tijd om van elkaar te scheiden. Je hebt een plekje in mijn hart, het ga je goed!!!